Analarımız

Analarımız.
En değerlilerimiz ...
En halden anlayanlarımız...
En yüzü gülenlerimiz ...
En cefakârlarımız ...
Yüzbin kere kırsak da en küsmeyenlerimiz ...
Her türlü kahrı çekerler de bir gün halleriden memnuniyetsizlik göstermezler...
Kimbilir yüzlerindeki ,ellerindeki  her bir  çizgide ne yaşanmamışlıklar , ne acılar , ne mücadeleler  gizlidir ? 
Belki yokluk , belki hasret , belki ezilmişlik , belki yorgunluk ,  belki hastalık...
   Dağlar kadar tecrübe birikmiştir yılların yorduğu gönüllerinde ...
Kendilerini unutup evlerine ,barklarına ,çoluk çocuklarına  vakfetmişlerdir ömürlerini...
 Ölüm döşeğinde olsalar bile hâlâ geride kalacak olanlar vardır endişelerinde...
  Ya  gittiklerinde  canlarının parçası saydıkları evlatları , sevdikleri ,  yokluk, sıkıntı  çeker de perişan olurlarsa ? 
  Aman şunu da hatırlatayım !   Bunu da tembih edeyim ki ;  zorluk yaşamasınlar , hata yapmasınlar  düşüncesiyle son nefeslerine kadar tavsiyeleri , tembihleri devam eder ...
   Oysa giden ,  eksik olan   sadece kendileri olacaktır.  Dünya da döner, üstüne titredikleri  de  yaşar, hiçbir iş  eksik  kalmaz  arkalarında...
  Nice yaşayamadıkları  erişemedikleri   vaya yarım kalmış hayalleri ile anıları kalır geride  ...
  Bir hoş seda olur her bir sözleri ,her bir  tembihleri sevenlerinin kulaklarında ... 
   Helâl ederler haklarını  bu Dünyaya veda ederken,  tüm çektiklerine ,çektirenlere rağmen...
 Analık , ana olmak  kutsal sayılmış .Cennet anaların  ayakları altında buyurulmuş dinimizde...
Ana yüreği gibi denilmiş  canlıların içindeki en yüce merhameti  ,sevgiyi , himayeyi , acımayı  tarif  edebilmek için...
   Allah bu güzel  varlıkları başımızdan eksik etmesin...
Onlar hayatta iken  yanlarında olabilmek dileğiyle ;
   Başta Şehit anneleri olmak üzere tüm annelere selâmlar olsun...
  Rabbim Ahirete intikal edenlere rahmet eyleyip; yaşayanlara  hayırlı  ömürler nasip etsin...
                      Özgür